Асаблівасці лацінаамерыканскай кухні

Што першае прыходзіць на розум, калі мы чуем словазлучэнне "Лацінская Амерыка"? Вядома, асляпляльная яркасць, буянае весялосьць і бясконцая феерыя. Вось і кухня лацінаамерыканскіх краін запар працятая водарамі фарбаў свята жыцця. І хоць еўрапейскія каланізатары аказалі непазбежна паўплывае на мясцовыя кулінарныя традыцыі, краіны Цэнтральнай і Паўднёвай Амерыкі здолелі захаваць і свае нацыянальныя сакрэты, і майстэрства ў падрыхтоўцы страў. У кожнай краіне Лацінскай Амерыкі ёсць свае асаблівасці нацыянальнай кухні, але ўсё ж іх аб'ядноўвае нешта агульнае - любоў да яркім і вострым густам. Якія людзі - такая і кухня. Аргенціна
У розныя часы ў Аргенціну накіроўваліся патокі эмігрантаў з розных краін, але на тутэйшую кухню самае моцнае ўплыў аказалі італьянцы. Спрацаваў той жа закон, што і ва ўсім свеце: дзе італьянец - там паста, піца, рызота, віно. Так што многія аргентынцы зараз з гонарам кажуць: "У нас паста не горш, чым у Італіі. А ў рэстаране майго дзядзькі так нават і лепш".

Што праўда, то праўда, але ёсць у аргентынскай кухні рэчы куды больш самабытныя. Ідзеш па сталіцы - Буэнас-Айрэсу і на кожным куце - Піражковая, а ў іх, зразумелая справа, піражкі эмпанадас з пластовага тэсту: з ялавічынай, курыцай, гароднінай, сырам. Дарэчы, сваім фірмовым стравай эспанадес лічаць і бразільцы, называючы іх на свой манер - ампанадес, але ў Лацінскай Амерыцы такія спрэчкі на кожным кроку. Але вернемся да аргентынскай кухні. Вельмі добры суп чокло - гэта густы крэм-суп з кукурузы і гарбузы з сырам пармезан (яшчэ адзін прывітанне з Італіі). Ёсць каўбаскі чоризо, а на гарнір да іх хумитас - ледзь саладкавы пюрэ з кукурузы, кукурузнай мукі, лука і сметанковага масла, загорнутае усё ў кукурузны жа ліст.

Але сучаснасці гурмана тое хараство ня зб'еш. Знатакі лацінаамерыканскіх страў ведаюць, што аснова аргентынскай кухні - ялавічына. Трэба зняць капялюш перад аргенцінскімі кухарамі, якія ўмеюць рыхтаваць гэтае мяса самым чароўным чынам, але не варта забываць і тых, хто гэтых кароў вырошчвае: іх ужо хаця б за адно імя згадаць варта - гаучо, аргентынскія каўбоі, віртуозы-наезнікі і працавікі-пастухі.

чылі
І ўсё ж, знаходзяцца тыя, хто гатовы паспрачацца за "ялавічнае" першынство ў нацыянальнай кухні з аргентынцамі. Ведаеце, што кажуць чылійцы? "Так, няхай аргентынская ялавічына самая лепшая ў свеце, але па-сапраўднаму рыхтаваць ўмеем яе толькі мы - чылійцы". Вось толькі з пашамі ў Чылі не вельмі. Затое марское ўзбярэжжа забяспечвае тутэйшых едакоў такой рыбай і морапрадуктамі, што ніякага мяса не трэба: набілі ўсім аскому сібас і Дорада ў чылійскім варыянце гэта зусім не тое, што падсунуць вам у большасці рэстаранаў некаторых іншых краінах. А ўжо тутэйшыя марскія грабеньчыкі - гэта наогул песня.

Перу
Што ў Чылі, што ў Аргентыне кухня вельмі еўрапеізаваць. Вядома, з элементамі мясцовай прадуктовай базы (фасолю, кукуруза, бульба), але слядоў кулінарных традыцый нацыянальных народаў тут малавата. Іншая справа - Перу. Дарэчы, гэтая краіна даўно спрачаецца з Чылі прынамсі па двух важным кулінарным пытаннях: хто з іх даў свету вінаградную гарэлку - піскам і дзе прыдумалі севиче - сырую рыбу, замарынаваных ў спецыях і лаймового соку.

Аднак ёсць у перуанцаў і стравы, з нагоды якіх з імі і спрачацца нават ніхто не збіраецца, усе прызнаюць: чыста перуанская прыдумка. Нідзе ў свеце, напэўна, больш не ядуць смажаных марскіх свінак. Але гэта, ужо выбачайце, цяжкае спадчына эпохі інкаў, вельмі старажытнае страва.

Цікава, што менавіта Перу лічыцца радзімай усімі намі любімага бульбы - яго тут вырошчваюць аж некалькі тысяч гатункаў, уяўляеце, колькі розных страў можна прыгатаваць? Плюс яшчэ кукуруза, фасолю (як і ва ўсёй Лацінскай Амерыцы). Тут, у адрозненне ад Аргенціны, кухня каланізатараў і мігрантаў растварылася ў мясцовай нацыянальнай кухні, але пры гэтым усё роўна ладна ўзбагацілі яе. Адсюль і вынік: многія знаўцы лічаць, што за да самых цікавых у Лацінскай Амерыцы ежай трэба ехаць менавіта сюды, у Перу.

Бразілія
Аднак з вышэйсказаным меркаваннем могуць не пагадзіцца бразільцы. І будуць на свой лад маюць рацыю, таму што дзе, як не ў іх ўмеюць рыхтаваць надзвычайны шурраско? Дзе звычайны, увогуле-то, працэс запякання на адкрытым агні нанізаць на шампуры мяса (гэта значыць, у сутнасці, шашлыка) умеюць ператварыць у сапраўдны спектакль? І бо не запярэчыць: па ўсім свеце ўжо з'явіліся бразільскія рэстараны, якія спецыялізуюцца менавіта на шурраско.

У Бразіліі, вядома, яшчэ шмат чаго ўмеюць рыхтаваць - краіна вялікая, кухня розная ў розных штатах. Ёсць стравы унікальныя - суп з піранняў, напрыклад. А чаго дабру прападаць, вунь іх у Амазонцы колькі плавае.

Мексіка
Мексіканская кухня атрымала найбольшую вядомасць і папулярнасць у свеце з усіх астатніх дзяржаў Лацінскай Амерыкі. Начос, бурито, Тахо, тэкіла, сальса, Тарцілы - усе гэтыя назвы страў і напояў у нас даўно на слыху. Але нягледзячы на ​​сваю самабытнасць, на мексіканскую кухню магутнае ўздзеянне аказала каланіяльная захватчица Іспанія. Хоць і іншыя краіны прыўнеслі свой немалы ўклад у развіццё гастраноміі гэтай сонечнай заакіянскай мясцовасці, у іх ліку Францыя, Германія і нават Кітай. Так, дзякуючы замежнікам, у Мексіцы з'явілася пшаніца, бабовыя і мал. Аднак і мясцовыя прадукты працягваюць гуляць значную ролю ў рацыёне мексіканцаў. Узяць тую ж кукурузу - яна па-ранейшаму з'яўляецца "царыцай" мексіканскай кухні, чаго толькі з яе не робяць: вараць, смажаць, параць, з кукурузнай мукі выпякаюць няўяўнае мноства відаў аладак, рыхтуюць выдатную кашу Тамале.

Не абыдзецца ні адзін мексіканскі вячэру і без вострага церпкага падліўкі, самыя знакамітыя з якіх гуакамоле (авакада, востры перац, лук і цытрынавы сок) і, вядома, сальса (асноўныя інгрэдыенты - памідоры, перац, лук і часнык). Гэтыя соусы добрыя з усімі мексіканскімі стравамі, падыдуць яны і да рысу, і да рыбы, і да мяса.