Як навучыцца выказваць сваё меркаванне

Колькі людзей, столькі меркаванняў, - кажуць у народзе. Але ці заўсёды неабходна праяўляць «актыўную жыццёвую пазіцыю», або лепш прыслухацца да натоўпу і пайсці за ёй следам? Наколькі важна мець уласную незалежную меркаванне, і як навучыцца выказваць сваё меркаванне ў той ці іншай сітуацыі?

Часам бывае цяжка выказаць сваё меркаванне: баішся, што з табой не пагодзяцца ці не зразумеюць. У гэтым выпадку пачынаеш сумнявацца ва ўласнай праваце, падвяргаюцца ціску з боку большасці. Для таго каб не баяцца выказваць свае меркаваньні, выпрацавана пэўная тактыку.

Разам вы - сіла. Паспрабуйце знайсці аднадумцаў, якія падзялялі б вашу пункт гледжання. Тады асноўная маса з большай ступенню верагоднасці прыслухаецца да большасці.


Наперад, у бой! Паспрабуйце хоць раз у вялікай кампаніі агучыць свой пункт гледжання. Для пачатку выслухайце меркаванне астатніх удзельнікаў групы, а потым паспрабуйце данесці да іх сваё.

Аргументуйце. Знаходзіце довады, вучыцеся абгрунтоўваць сваё меркаванне і пацвярджаць яго фактамі. Гэта вельмі важна для таго, каб да вас прыслухаліся навакольныя.

На фарміраванне «я» дзіцяці, безумоўна, уплываюць бацькі. Калі яго моцна апекавалі, то ў далейшым жыцці яму будзе цяжка сацыяльна адаптавацца, таму што ён прывык, што ўсё за яго вырашаюць. Такі чалавек не здольны да самастойнага прыняцця рашэнняў, ім лёгка маніпуляваць. Уменне свабодна выказваць сваё меркаванне пачынаецца з сям'і. Менавіта ў зносінах з бацькамі дзіця альбо адкрыта выказвае сваё меркаванне, альбо змушаны сто разоў падумаць, перш чым што-небудзь сказаць, каб не атрымаць чарговы дакор. Жорсткая крытыка бацькоў у далейшым дарослым жыцці становіцца сур'ёзным бар'ерам для праяўлення і абароны ўласных інтарэсаў.


Калі дзіця рос у сям'і, дзе за яго ўсё вырашалі бацькі, то ў яго не ўзнікала неабходнасці думаць самастойна, і ён не ведаў, як навучыцца выказваць сваё меркаванне. Яго мадэль паводзінаў будзе складацца з пэўных стэрэатыпаў і клішэ, якія яму заклалі. Яго мысленне нягнуткімі, падпарадкавана вызначаным алгарытме паводзін, навязанаму ў дзяцінстве.


Часам «сваё меркаванне» - спосаб вылучыцца. У мяне ёсць сваё меркаванне на кожны жыццёвы аспект проста неабходна. Але выказваць яго трэба, калі вы сапраўды не згодныя з большасцю, а не проста каб вылучыцца з натоўпу. Калі чалавек пастаянна ідзе насуперак усяму, гэта ўжо тып асобы - нонканфармістаў. Ён заўсёды будзе супярэчыць нават самому сабе. Лепш заўсёды быць верным самому сабе і захоўваць важныя і прыярытэтныя каштоўнасці, не залежна ад меркавання большасці. У некаторых выпадках бывае лепш прамаўчаць, калі ў нейкі момант вы адчуваеце, што вам цяжка адстаяць сваю пазіцыю. Выйшаўшы з такой сітуацыі, вы можаце прадумаць шляхі рэалізацыі ўласных жаданняў. Адстойваць сваё меркаванне неабходна ў важных, вырашальных для вашай жыцця сітуацыях. У іншых выпадках карысна паслухаць іншых, зрабіць высновы на карысць прыняцця ўласнага рашэння. Ці не занадта моцна мы хочам зліцца са «зграяй»? Думаю, што дастаткова ісці з ёй у адным кірунку.


Калі вы не згодныя з асноўнай масай і адчуваеце ў сабе сілы перавабіць на свой бок большасць, смела і адкрыта выказвайце сваё меркаванне, такім чынам, вы даведаецеся, як навучыцца выказваць сваё меркаванне. Выказваць сваё меркаванне для таго, каб проста яго выказаць - прыкмета няспеласці. Калі чалавек досыць інтэлектуальна развіты, ён не пойдзе супраць большасці. Ён спачатку ўважліва выслухае аргументы іншых, а толькі потым выкажа сваё меркаванне.