Цяжарнасць, апавяданні пра роды


«Цяжарнасць, апавяданні пра роды» - тэма нашай сённяшняй артыкула, у якой я вам раскажу пра асабісты вопыт маёй сяброўкі.

Вось практычна і падышлі да канца ўсе дзевяць месяцаў маёй цяжарнасці, і на апошнім прыёме гінеколаг сказала мне: «Усё, збірай сумку, рыхтуйся маральна, на днях павінна нарадзіць!». Я прыйшла дадому з радасным адчуваннем, што ўжо зусім хутка сустрэнуся са сваім малым, нарэшце-то завяршаецца гэты доўгі перыяд чакання. Але калі я разумна ўсвядоміла і асэнсавала той факт, што мне нараджаць хутка, адчуванне захаплення паступова змянілася зусім іншым адчуваннем. Я зразумела, што мне стала вельмі страшна. Адразу забыўшыся ўсё прыгожае, што суправаджала мяне на працягу гэтых дзевяці месяцаў: першая радасць, калі я даведалася, што чакаю дзіця; ўладкаванне дзіцячай; купля адзення для маляняці; выбар імя. Галаву свідравала адна толькі думка - нараджаць, гэта ж так балюча!

Я наогул ад прыроды баязліўка і болю баюся. А радавой болю баялася жудасна, хоць нараджаць хацела натуральным шляхам. Майго страху яшчэ спрыяў прагляд у свой час шматлікіх фільмаў, у якіх жанчына падчас родаў абавязкова аралы (не крычала, а менавіта гарлала на ўсё горла). Ды і "добрыя" сяброўкі-матулі ўсе наперабой распавядалі ва ўсіх падрабязнасцях, як жа ім было балюча трываць, і як доўга гэты пекла працягваўся, што ні канца, ні краю не відаць.

Усё гэта, зразумела, аптымізму і станоўчага настрою мне не дадавала. Але ж нельга ісці ў радзільню з дрыготкімі каленкамі. Са сваім страхам трэба было нешта рабіць. І некалькі якія засталіся ў мяне дзён я штудзіравала розную літаратуру ў пошуках запаветных слоў «нараджаць не баліць". Вядома, нічога падобнага я так і не знайшла, аднак запазычыць інфармацыю пра еременность, расказы пра роды мяне ўсё-ткі супакоіла. Я не стала ўцякаць ад свайго страху перад болем, адмахвацца ад яго ці проста не думаць пра гэта. Наадварот, я вырашыла яго як след абдумаць і раскласці па паліцах. І вось што ў мяне атрымалася.

Па-першае, я прыняла і ўсвядоміла той факт, што балюча мне ўсё-ткі будзе. Ну не было яшчэ ў гісторыі ні аднаго выпадку, каб жанчына нарадзіла бязбольна. Але! Нясцерпнай, у літаральным сэнсе гэтага слова, болю не будзе. Так, балюча будзе, але, паўтаруся, можна было цярпець. Бо кожны чалавек па-свойму унікальны і ў кожнага свой уласны парог адчувальнасці. І не сумняваюся, што кожнаму канкрэтнаму чалавеку Прырода дасць роўна столькі пакут, колькі той ці іншай вытрываць зможа. Не больш за.

На гэты момант можна зірнуць і з пазіцыі рэлігіі, якая абвяшчае, што Бог усіх любіць. Усе мы створаны Тварцом, і Ён нас усіх аднолькава любіць. Роды - працэс таксама Ім прадугледжаны. Ён, як любіць Стваральнік, не стаў бы дзецям сваім пасылаць, прамы ткі невыносныя пакуты. Інакш бы ўся канцэпцыя любові, на якой рэлігія заснавана, была даўно ўжо выкрыта.

А з медыцынскай пункту гледжання можна сказаць, што кожны арганізм забяспечаны «противоболевой сістэмай», якая рэгулюе болевыя адчуванні. Калі становіцца вельмі балюча, то пачынаюць вылучацца морфиноподобные рэчывы, якія зніжаюць болевыя адчуванні арганізма. Адбываецца як бы самастойнае абязбольванне.

Па-другое, я зразумела, што крыху баюся памерці падчас родаў, як бывала ў Сярэднія Стагоддзя. Але і тут страх хутка прапаў ад свядомасці таго, што з тых часоў навука і тэхніка далёка сышла наперад. Побач са мной будуць знаходзіцца кваліфікаваныя спецыялісты, якія абавязкова заўважаць, калі раптам нешта пойдзе не так, і своечасова акажуць неабходную дапамогу.

Па-трэцяе, я перастала слухаць усіх «добрых» матуль-сябровак, якім было «та-а-к балюча!», Вырашыўшы, што ў мяне ўсё будзе па-іншаму, бо я псіхалагічна падрыхтавалася. А добры эмацыйны настрой - гэта ўжо вялікі плюс у цяжкім выпрабаванні. І яшчэ аповяд адной маёй суседкі, якая напярэдадні родаў паглядзела фільм пра жанчын, закатаваных фашыстамі ў канцлагерах, падчас Вялікай Айчыннай Вайны, навёў мяне на думку аб стварэнні для сябе нейкага «канкурэнта болю», з якім не страшна будзе трываць пакуты. У дадзеным выпадку суседка, калі яе выматвалі сутычкі, думала аб тым, што жанчыны ў лагерах цярпелі дзеля ўсяго толькі Радзімы, дык няўжо яна не зможа пацярпець дзеля ўласнага дзіцяці.

Абдумаць і як след асэнсаваць усё вышэйпададзенае мне давялося не адзін раз, перш чым наступіла хвалюючае мяне падзея. Але калі пачаліся сутычкі, у радзільню я ехала абсалютна спакойная і ўпэўненая ў тым, што ўсё будзе добра!