Падарунак для дзіцяці да новага года

У маіх руках апынулася замежная грашовая купюра і скрыначка з духамі. Я захоплена глядзела на добрую фею, што здзейсніла цуд.
- Дзякуй, - пралепятала я.
- Як цябе клічуць?
- Каця.
- Пожелай мне шчасця, Каця, - папрасіла жанчына, з надзеяй гледзячы на ​​мяне. Мы, і гэта было відавочна, мелі патрэбу адна ў адной. Якая яна была прыгожая! Я зачаравана глядзела на тонкае бледны твар і маўчала.
- Ну ж, Кацюша, - ласкава падбадзёрыла яна.
- Вы абавязкова будзеце шчаслівай! - і адкуль упэўненасць з'явілася ў маім голасе?
- Дзякуй, Каця. Ты мяне выратавала, - сумна прагучалі словы.

Я глядзела услед сілуэту і плакала дзіцячымі слязьмі шчасця. Вось яно, адбылося, і мне таксама падарылі падарунак - хай не Дзед Мароз, але добрая чараўніца! Прыціскаючы да сябе белую скрыначку і грошы, я падымалася па шэрай, з вышчарбленых прыступкамі лесвіцы і адчувала сябе прынцэсай на балі. Стары смярдзючы пад'езд не псаваў ўражанні, я проста не заўважала яго ўбогасці, шчасце было ўнутры мяне, і яно асвятляла ўсё вакол. Калі дзверы кватэры адчыніліся, і я ўбачыла сярдзітую маму, якая трымала на руках маю маленькую сястрычку, зачараванне зьнікла.
Я працягнула маме грошы, скрыначку ж схавала за спіну.
- Пяцьдзесят даляраў! Ты дзе іх узяла? Скрала? - зло спытала мама.
- Мне цётка дала, - ціха адказала я.
- Цётка ёй дала! Так я табе і паверыла. А што за спіной?
- Падарунак. Ад чараўніцы. Я табе яго не дам, - і адкуль з'явілася гэтая смеласць у мяне, заўсёды ціхай і паслухмянай, нават забітай дзяўчынкі ...
А ну-ка хутка паказвай, што там у цябе?

Маці тузанула мяне за руку, іншы яна трымала падгадаваную Сьвету, і таму я змагла ухіліцца і праслізнуць ў пакой, моцна прыціскаючы да сябе белую скрыначку.
Я хутка накінула кручок, мама ўжо стукалася ў дзверы, але я паспела. Я паставіла бліскучую скрыначку на стол і спачатку полюбовалась ёй, разглядаючы напісаныя чорным на белым «№ 5», а ўнізе лацінскія літары. Гэта потым я даведалася, што ў маіх руках апынуліся адны з самых знакамітых духаў - «Шанэль № 5» і назаўжды таямніцай для мяне застанецца ўчынак выдатнай жанчыны, якая падарыла мне дзіцячае шчасце. А тады я, немея ад захаплення, разарвала цэлафанавую абгортку, і адкрыла скрыначку. Невялікі флакончык з жоўтай вадкасцю паўстаў майму погляду. Я асцярожна адчыніла корак і паднесла да твару - на мяне дыхнула свежым пахам язміну і ружы, пахам багацця і паспяховасці. І потым пах гэтых духаў заўсёды нагадваў прыгожую жанчыну, сустрэча з якой змяніла маё жыццё. І ўжо калі я сама стала дарослай і сёе-чаго ў жыцці дасягнула, карысталася, ды і цяпер карыстаюся гэтымі духамі.
Маме тады я так дзверы і не адкрыла. Я яе не баялася, хоць яна грозна крычала, скаланаючы вокрыкамі паветра:
- Кацька, открой, пачвара! Што за дзеўка подлая, открой, кажу!
Сястрычка залівалася плачам, і маці, нарэшце, сышла ад дзвярэй, зло, прагукаўшы напрыканцы:
- Ну, я з табой заўтра пагавару.

Я легла спаць галоднай, заснула шчаслівай, прыціснуўшы да сябе скрыначку. Назаўтра я яе схавала, папярэдне капнуўшы на руку і расцёршы кропельку на запясце. Мая мама заўсёды была злоснай, я не памятала яе ў іншым стане - заўсёды насуплены, заклапочаная, злая. Напэўна, жыццё прымусіла яе быць такой, а, можа, дзядулявы гены сярдзіты перадаліся. Ўсміхалася яна вельмі рэдка, і ўсмешка атрымлівалася заўсёды злавеснай. Але ўсё-ткі яна клапацілася пра мяне і маёй сястрычцы як магла. А магла яна трохі - праца і яшчэ раз праца, каб нас пракарміць сяк-так, так што апранутыя і абутыя мы былі вельмі бедненька, але чысценька.

Я ў дзесяцігадовым узросце стала яшчэ разумнейшы Светы. Я забірала яе потым і з садка, карміла. Мама прыходзіла з працы раздражнёнай і стомленай. Бацькі свайго я не ведала. Аднак калі мне было семнаццаць гадоў я паспрабавала завесці размову пра яго, але мама тут, ж мяне спыніла:
- Не было і ніколі цябе татачкі. Змірыся і не пытайся больш пра бацьку.
У той памятны навагодняе раніцу я выйшла з пакоя шчаслівай, а мама, прынюхваючыся, спытала:
- А, з'явілася - ня запылілася. Ты чым гэта развонялась?
- Нічым, мама.
Я ўжо прывыкла не адказваць на мамчыну грубасць, і часам моўчкі, цярпела крыўду, часам адказвала нейтральна, каб мама не раззлавалася.
У пачатку лета я паведаміла маме пра сваё рашэнне паступаць у ВНУ.
- Ты хочаш нас кінуць, ты заўсёды была эгаісткай, Кацька.
- Мам, я ж ... - Рабі што хочаш, але запомні - я табе, ні капейкі не дам, - не жадаючы слухаць мяне, адрэзала мама.
З'ехала ў Кіеў і здолела паступіць на бюджэтнае месца на факультэт эканомікі.
Вучыцца і працаваць было вельмі цяжка, асабліва на першым часе. Але кожныя два тыдні я, накупляўшы падарункі, ехала дадому. Ужо хто быў мне рады - дык гэта Светка. Мама па-ранейшаму была ўсім незадаволеная:
- І навошта табе гэта адукацыя? Дапамагала б лепш нам.

Я скончыла універсітэт, ўладкавалася працаваць у замежную фірму. Заробкі дазвалялі апранаць-абуваць Светку, збіраць на кватэру, а сама я прывыкла да вельмі сціплым існавання.
Асабістае жыццё ў мяне не складалася. Першае каханне - Віця - ўмеў будаваць паветраныя замкі, пры гэтым нічога не робячы для ўвасаблення ў жыццё сваіх ідэй. Потым з'явіўся Кірыл, які лічыў сябе цэнтрам сусвету, і я была абавязана выконваць найменшыя яго жадання. Я сабралася з духам і сказала яму ўсё, што пра яго думаю, мы рассталіся. І вось скоро Новый год. Я буду зноў адна, у сваёй здымнай кватэры. На стале - бутэлька шампанскага, садавіна і цукеркі. І абавязкова - флакончык. Той самы - Шанэль № 5. Я веру - шчасце блізка.