Біяграфія Ганны Паўлавай

Яе жыццё і творчасць натхняла і захапляла многіх людзей. Тысячы юных дзяўчат, гледзячы на ​​Ганну Паўлаву сталі марыць балетам і сцэнай, марачы хоць на сотую долю наблізіцца да яе таленту. А мільёны людзей, гледзячы на ​​яе танец, забывалі, няхай усяго на некалькі хвілін, пра свае праблемы і клопатах, атрымліваючы асалоду ад вытанчанасцю, прыгажосцю і грацыяй вялікай балерыны. На шчасце, захаваліся відэа фрагменты яе выступленняў, і цяперашняе пакаленне таксама можа далучыцца і пранікнуцца рэдкім дарам "лебедзя рускага балета".
Аднак яе жыццё не была простай і лёгкай. Яе біяграфія дагэтуль мае нямала белых плям, але адно відавочна: яе слава і вядомасць - вынік упартай, амаль катаржнай працы, жалезнай самадысцыпліны і нясхільнага зацятасці.

Дзяцінства і мара
Ганна Паўлава нарадзілася 31 студзеня 1881 года ў наваколлях Пецярбурга ў сям'і салдата і прачка. Яе бацька Мацвей Паўлаў памёр, калі дзяўчынцы было 2 гады. Аднак ёсць падставы меркаваць, што ён сустрэў маці будучай зоркі ўжо тады, калі тая была цяжарная Ганнай. Хадзілі чуткі, што сапраўдным бацькам Паўлавай быў вядомы мецэнат Лазар Палякоў, у хаце якога працавала яе маці. Але пацвердзіць або абвергнуць гэтую інфармацыю ўжо немагчыма. Застаўшыся ўдваіх з маці, Любоўю Фёдараўнай Паляковай, яны пачалі жыць у Лігава пад Пецярбургам.

Сям'я жыла вельмі бедна, але ўсё ж маці старалася зрэдку радаваць дачка падарункамі і простымі дзіцячымі задавальненнямі. Так, калі дзяўчынцы споўнілася 8 гадоў мама ўпершыню адвяла яе ў Марыінскі тэатр. У той дзень на сцэне ішоў спектакль "Спячая Прыгажуня". У другім акце маладыя танцоркі выконвалі прыгожы вальс і маці спытала Аню, хацела б яна танцаваць гэтак жа. На што дзяўчынка сур'ёзна адказала, што не, яна хоча танцаваць, як тая балерына, якая гуляе Спячую прыгажуню.

З таго самага дня будучая прыма не ўяўляла для сябе іншы лёсу, акрамя як звязаць сваё жыццё з балетам. Яна ўгаварыла маці адправіць яе ў балетную школу. Аднак дзяўчынку ўзялі не адразу, так як ёй яшчэ не споўнілася 10 гадоў. За час чакання мара стаць балярынай не знікла, а толькі адужэла. І праз пару гадоў Аню Паўлаву прынялі ў Імператарскую школу балета.

Вучоба ў балетным вучылішча
Дысцыпліна ў Імператарскай школе балета была падобная манастырскай. Аднак і вучылі тут цудоўна, менавіта тут захавалася тэхніка класічнага рускага балета.

Ганна Паўлава не пакутавала ад жорсткай дысцыпліны і статута вучылішча, так як была цалкам пагружана ў вучобу і ўся аддавалася заняткаў па харэаграфіі і балетнаму майстэрству. Нашмат больш яе хвалявала, як тады здавалася, яе недасканаласць ў фізічным плане. Справа ў тым, што ў той час эталонам балерыны лічыліся атлетычныя дзяўчыны, з магутным развітым шкілетам і цягліцамі, так як ім прасцей было выконваць розныя складаныя трукі і піруэты. А Ганна была тоненькай, худзенькай, вытанчанай, практычна "празрыстай" і таму не лічылася перспектыўнай вучаніцай. Аднак яе выкладчыкі своечасова разгледзелі ў ёй тое, што вылучала яе сярод іншых танцорак: дзіўная пластыка і грацыя, а самае галоўнае - здольнасць пераасэнсоўваць і "ажыўляць" пачуцці і эмоцыі тых гераінь, якіх яна выконвала. Яе "паветранасць", далікатнасць і лёгкасць напаўнялі танец незвычайнай прыгажосцю і таямнічасцю. Так, яе "недахоп" ператварыўся ў бясспрэчная годнасць.

Марыінскі тэатр і поспех
У 1899 году Ганна Паўлава скончыла балетную вучэльню і адразу ж была прынята ў Марыінскі тэатр. Спачатку яна радавалася другараднымі ролямі. Але паступова, дзякуючы яе незвычайнасці, эмацыйнаму і адухоўленасць стылю танца, гледачы сталі вылучаць яе сярод іншых артыстак тэатра. Ёй сталі даваць усё больш значныя ролі, спачатку яна выконвае другія партыі, а потым ужо перайшла на першыя ролі.

У 1902 годзе яе танец у "Баядэрцы" пакарае і гледачоў, і прафесіяналаў. А ў 1903 году Папвлова упершыню выходзіць на сцэну Вялікага тэатра. З гэтага моманту пачынаецца яе трыумф на расійскай сцэне. Вынікаюць спектаклі «Шчаўкунок», «Канёк-Гарбунок», «Раймонда», «Жызэль», дзе Паўлава выконвае вядучыя партыі.

Асаблівую ролю ў яе танцавальнай кар'еры адыграў харэограф Міхаіл Фокін. Дзякуючы іх творчаму саюзу нарадзіўся на свет дзіўны і незвычайны танец - пастаноўка на музыку Сен-Санса "Лебедзь". Задумка гэтага 2-х хвіліннага спектакля нарадзілася спантанна, а сам танец быў суцэльны імправізацыяй. Але ён быў выкананы настолькі кранальна, драматычна ярка і зачаравальна, што заваяваў сэрцы гледачоў у адзін момант, пазней атрымаўшы назву "Паміраючы лебедзь", які стаў потым каронным нумарам і візітнай карткай Ганны Паўлавай.

Сам кампазітар Сен-Санс прызнаваўся потым, што да таго як паглядзеў танец Паўлавай на яго музыку, нават і не падазраваў, якое прыгожае твор ён напісаў.

Гастролі і ўласная трупа
З 1909 году пачынаюцца сусветныя гастролі Ганны Паўлавай. Сусветную папулярнасць і прызнанне ёй прыносяць пастаноўкі "Рускіх сезонаў" Сяргея Дягелева ў сталіцы Францыі. Аднак яна прагне творчай свабоды і марыць аб стварэнні сваёй уласнай трупы. І ў 1910 годзе яна сыходзіць з Марыінскага тэатра і пачынае гастраляваць ўжо самастойна са сваім балетам. Геаграфія яе выступленняў ахоплівае амаль увесь зямны шар: Еўропа, Амерыка, Азія, Далёкі Ўсход. І куды б яна не прыязджала, публіка вітала яе як найярчэйша сусветную зорку. Паўлава давала па некалькі спектакляў у дзень, укладаючы ў выступленні і танец ўсю сябе, не шкадуючы свайго здароўя, якое з дзяцінства ў яе было і так не асабліва моцнае. За больш чым 20-гадовы перыяд пастаянных гастроляў ёю было сыграна больш за 8 тысяч спектакляў. Кажуць, што за год ёй даводзілася зношваецца па некалькі тысяч пуанты.

Ганна Паўлава і Віктар Дендре
Асабістае жыццё Ганны Паўлавай была надзейна схаваная ад старонніх вачэй. Сама балерына казала, што яе сям'я - гэта тэатр і балет, і таму простыя жаночыя радасці, такія як муж і дзеці - не для яе. Аднак хоць яна афіцыйна і не была за мужам, мужчына яе сэрца быў заўсёды побач з ёй.

Віктар Дендре - расійскі інжынер і прадпрымальнік з французскімі каранямі. Іх саюз з Паўлавай быў няпростым, яны то расставаліся, то ізноў сыходзіліся. У 1910 году Дендре арыштоўваюць і абвінавачваюць у марнатраўстве. Ганна Паўлава аддала велізарныя грошы, каб вызваліць каханага. Кажуць, менавіта для таго, каб сабраць неабходную колькасць сродкаў для яго вызвалення, яна не шкадавала сябе і гуляла да знямогі па 9-10 спектакляў на тыдзень, гастралюючы па свеце.

Віктар Дендре выконваў ролю, кажучы сучаснай мовай, прадзюсара Ганны Паўлавай. Арганізоўваючы яе гастролі, прэс-канферэнцыі і фотосесссии. Ім быў набыты дом у ваколіцах Лондана, з вялікімі сажалкамі і, вядома, з белымі лебедзямі, дзе яны жылі разам з Ганнай.

Але менавіта Дендре складаў напружаны і загружаны графік спектакляў і гастроляў балерыны, імкнучыся выціснуць з яе ўсе, не шкадуючы ні саму Ганну, ні яе здароўе. Магчыма, менавіта гэта і адыграла вырашальную ролю ў яе заўчаснай смерці.

Ганна Паўлава памёрла 23 студзеня 1931 года ад пнеўманіі, не дажыўшы тыдзень да свайго пяцідзесятага дня нараджэння. Падчас гастроляў у Нідэрландах у цягніку, у якім ехала Ганна з трупай, здарылася паломка. Паўлава выйшла з вагона ў лёгкай ночнушке з крысом накінутага на плечы паўшубкам. І праз некалькі дзён яна захварэлі запаленнем лёгкіх. Кажуць, што паміраючы, яе апошнімі словамі былі «прынясіце мне мой касцюм Лебедзя», - нават перад смерцю яна працягвала думаць пра балет.