Яна нарадзілася ў Брукліне ў прелым 1942 году. З самага нараджэння Рыжая дзяўчынка была занадта галасістай, занадта шумнай. Да яе больш за ўсё падыходзіла вызначэнне «занадта». Барбра не была прыгажуняй. Гэты факт бянтэжыў каго заўгодна, але толькі не яе. Дзякуючы свайму ўзрушаючаму голасу, яна паспяхова пула ў школьным хоры, але песні былі для яе ўсяго толькі адным з спосабаў быць жывой, як паветра. У 14 гадоў Барбра захацела атрымаць большага, чым тое, што само ішло да яе ў рукі. Менавіта тады яна пачала наведваць тэатральны гурток, хоць, з яе знешнасцю галоўныя ролі і бліскучыя перспектывы, здаваліся недаступнымі.
Непрыгожая габрэйка прывыкла ўсяго дабівацца сама. У дзяцінстве яна не атрымлівала падтрымкі ад бацькоў. Яе родны бацька памёр рана, а маці, якая выйшла паўторна замуж, больш часу надавала малодшай дачкі і новаму мужу, чым Барбра. Іх жыццё было цяжкай, адсутнасць грошай ператварала звычайныя дробязі ў недазваляльная раскоша. Нягледзячы на гэта, Барбра прымудралася сумяшчаць падпрацоўкі з паспяховай вучобай і перамогамі ў пеўчых конкурсах. Яна была ўпартай і ўжо праз год пасля заканчэння школы апынулася на сцэне Брадвея.
Менавіта той факт, што з самага пачатку яна практычна не мела шанцаў дамагчыся большага, чым кар'ера правінцыйнай певічка, дапамог выкарыстоўваць усе рэзервы для дасягнення мэты. Яна ўпэўнена пераадольвала любыя перашкоды, ламаючы стэрэатыпы. Так, габрэйка, ды, з беднай сям'і, ды і не прыгажуня, але бясконца таленавітая, яна стала прадметам для пераймання. Ужо ў 1963 годзе яна выпусціла свой першы альбом "The Barbra Streisand Album", які прынёс ёй дзве прэміі «Грэмі».
У гэтым жа годзе аўтарытэтныя тэатральныя крытыкі адзначылі яе бліскучую гульню ў мьюзикле «Я дастану табе гэта оптам», уручыўшы ёй яшчэ адну прэмію. Гэты было прызнаннем, якое прынесла Барбра новыя ролі і папулярнасць.
Наступныя гады былі гадамі плённай працы. Ні адзін з цяпер існуючых глянцавых часопісаў Амерыкі не абышоў сваёй увагай пачаткоўцаў акторку. Інтэрв'ю з Барбра выходзілі ў «Time», «Life», «Cosmopolitan». А ў 1968 годзе актрыса з'явілася на тэлебачанні, згуляўшы галоўную ролю ў галівудскім киномьюзикле «смешная дзяўчынка». Гэты дэбют прынёс ёй «Оскар» і прэмію «Залаты глобус», а гледачы мелі магчымасць убачыць прыгажосць за нефарматнай знешнасцю.
Калі Барбра яшчэ не было і трыццаці, яна ўжо стала самай паспяховай актрысай дзесяцігоддзі, атрымаўшы прэмію «Тоні».
Асабістае жыццё Барбра складвалася няпроста. Яна выйшла замуж яшчэ ў 1963 годзе за акцёра Эліота Гулда. Гэты шлюб прынёс ёй мноства расчараванняў і адзінага сына Джэйсана. Акторка не мела магчымасці праводзіць з сынам дастаткова часу, усе сілы займала праца. Так выйшла, што Джэйсан стаў геем, а Барбра пачала ўдзельнічаць у яго жыцці толькі праз 25 гадоў пасля яго нараджэння. З тых часоў яна стала актыўным удзельнікам руху за правы геяў.
У ліку яе палюбоўнікаў былі вядомыя людзі, мільянеры, палітыкі, а пагалоска прыпісвала сувязі нават з прэзідэнтамі. Другі раз Барбра вырашылася выйсці замуж толькі ў 56 гадоў за рэжысёра і прадзюсара Джэймса Броліна.
Яе творчая кар'ера прынесла ёй дзясяткі самых прэстыжных узнагарод. Фільмы сеё удзелам былі асуджаныя на поспех, многія яе дыскі станавіліся плацінавымі і мультыплацінавай. Але акрамя гэтага Барбра заўсёды пакідала месца для самаўдасканалення. Яна сачыла за сваёй фігурай, імкнучыся весці здаровы лад жыцця і займацца спортам. Барбра Стрэйзанд складаецца ў многіх арганізацыях па барацьбе са СНІДам, гвалтам, дапамагаючы не толькі актыўнай дзейнасцю, але і фінансуючы многія праекты, накіраваныя на паляпшэнне якасці жыцця тых, хто ў гэтым мае патрэбу.
Зараз акторцы 65, яна не выступае на сцэне, не здымаецца ў кіно і не выпускае новых дыскаў, але прыхільнікі яе таленту па ўсім свеце ўпэўненыя, што іх улюбёнка яшчэ заявіць пра сябе і яе вяртанне на сцэну будзе чарговым трыумфам гэтай таленавітай жанчыны.