Чацвёрка ангельскіх дзяцей, знаёмых гледачу калі не па кнігах Клайва Стейплза Люіса, то па папярэднім фільму Эндру Адамсон, праз год пасля апісаных у "Льве, варажбіткі і шафе для адзення» падзей зноў аказваюцца ў Нарніі, якая, аднак за гэты час зведала значныя змены - жывёлы амаль не кажуць, дрэвы не танчаць, а ўсім запраўляе тыран Мираз (вельмі гаворачая для славянскага вуха прозвішча). Выкліканая незаконна зрынутым прынцам Каспианом чацвёрка неадкладна зноў ператвараецца ў старажытных каралеў і каралёў Нарніі і прыступае да выратавання гэтага свету ад гідкага дыктатара.
На шчасце, у снежні 2005 года, які азнаменаваўся выхадам першай частцы Септуагінты аб Нарніі, я яшчэ не быў абавязаны абавязкам службы адгледжваць ільвіную долю айчыннага пракатнага рэпертуару, бо другой частцы (у парадку публікацыі) аказалася больш чым дастаткова. Дастаткова для таго, каб зразумець наступнае: а) «Каспіян» (і, відавочна, уся знятая франшыза) - спроба адказу «Дыснею» на «Уладара пярсцёнкаў», прыхільнікам якога я таксама, зрэшты, не з'яўляюся; б) спроба гэтая няўдала ў сілу змяненняў, унесеных у арыгінал Люіса, прычым людзьмі, відавочна саступаюць яму ў таленце; в) «Каспіян» прыдатны для прагляду дзецьмі да сярэдняга школьнага ўзросту, але наўрад ці запомніцца ім больш, чым якія-небудзь «Хронікі Спайдервика». Мабыць, адзіным светлым плямай фільма з'яўляюцца мышы-рыцары - вось тут ва ўсёй красе выявіўся талент Адамсон, датычнага да стварэння выдатнага Ката ў Ботах з «Шрэка». Але гэтага, як ні круці, на 2,5 гадзіны экраннага часу замала.