Вольга Пагодзіна: у кіно мяне прыцягвае абсалютна ўсё

"Тры дні ў Адэсе", "Пагоня за анёлам", "У рытме танга", "Капкан" - гэта толькі невялікая частка фільмаграфіі Вольгі Пагодзін. Маладая акторка заўсёды ведае, чаго хоча і ўпарта ідзе да вызначанай мэты. Зараз заканчваецца агучванні фільма "Дыстанцыя", у якім актрыса сыграла галоўную гераіню - Рыту Званарову і адначасова ўпершыню выступіла ў якасці прадзюсара. Карэспандэнт «Вячоркі» пабываў у гасцях у актрысы.

- Вы настолькі сентыментальныя?

- Вельмі, ёсць карціны, якія гляджу па многу раз і нават, гледзячы, зноў плачу. Напрыклад, фільм "Гавана" з Робертам Редфорд на мяне аказвае такое дзеянне. - Оля, у аснову сюжэту "Дыстанцыі" пакладзена гісторыя нашай алімпійскай чэмпіёнкі Святланы Мастеркова. Вы даўно ведаеце Святлану? - Так, знаёмыя ўжо пяць гадоў. Мы былі на "Кінатаўры", сядзелі ў адным з прыморскіх рэстаранчыкаў, і ў нас са Сьветай завязалася шчырая гутарка. Яна распавяла мне гісторыю свайго жыцця, пачынаючы з самага дзяцінства. Адразу стала ясна - гэта кіно, і прыдумляць нічога не давядзецца. Гісторыя ў рэжыме успамінаў. - Чым зачапіла вас лёс чэмпіёнкі?

- Ды зачапіла сваёй трагічнасцю, таму што гэта гісторыя чалавека, які, стоячы на ​​п'едэстале, плача ўжо не ад радасці перамогі, а ад страты каханага чалавека. Жанчына, якая хацела любові, але ў выніку засталася ў адзіноце. У гэтай карціне гледачоў перш за ўсё, павінна зачапіць чалавечая гісторыя гераіні, якая, насуперак абставінам, здолела стаць легендай.

- Цяжка быць прадзюсарам фільма і адначасова здымацца ў галоўнай ролі?

- Так, былі пэўныя супярэчнасці. Дапусцім, як акторка я зрабіла б чатыры дубля, а як прадзюсар - магла дазволіць толькі два. Але пра тое, што я ўступіла на гэты шлях, зусім не шкадую. Карціна, вядома, была вельмі цяжкая. Пачынаючы ад пошуку грошай і заканчваючы напісаннем сцэнара. Я ўдзячная за дапамогу і падтрымку Міхаілу Юр'евічу Баршчэўскаму і Вячаславу Аляксандравічу Фяцісава.

- Хто рэжысёр фільма?

- Іх адразу два: Барыс Токараў і Людміла Гладунко.

- А як у вас самой складаюцца адносіны са спортам, займаецеся чым-небудзь?

- На жаль, да гэтага не займалася. Але перад здымкамі давялося шмат трэніравацца з трэнерам нашай зборнай Сяргеем Восіпавым. Ён хваліў мяне і натхніў на сур'ёзны падыход да спорту.

- Пісалі, што вы атрымалі сур'ёзную траўму падчас здымак?

- Так, было такое. Прычым у мяне нават траўма была амаль як у Светы, і нават на той жа назе. Толькі ў яе здарыўся разрыў ахілава сухажыллі, а ў мяне - вельмі моцнае расцяжэнне.

- Як жа вы здымаліся з такой траўмай?

- Было незвычайна цяжка і вельмі балюча, таму што пік здымак прыйшоўся як раз на перыяд лячэння. Мяне лячылі, рабілі нейкія неймаверныя ўколы - успамінаю гэты час з жахам. Але я адчувала цяпло і сяброўскую падтрымку спартсменаў, яны ўвесь час дапамагалі мне, супакойвалі, і я ведала, што добегу да канца.

- Святлана Мастеркова часта з'яўлялася на здымках?

- Так, практычна ўвесь час. Яна была нашым кансультантам, давала парады, паказвала і падказвала многае.

- Маглі б вы ўявіць сябе ў якой-небудзь іншай прафесіі, не звязанай са сцэнай і кіно?

- Не магу, абсалютна дакладна. Кіно для мяне - сэнс жыцця, высокая хвароба.

- А ў рэжысуры паспрабаваць сябе не збіраецеся?

- Думала пра рэжысуру заўсёды і планамерна іду да гэтага. Рэжысёр - гэта найвялікшая прафесія, трэба здолець зачапіць чалавека сваім бачаннем свету.

- У якіх адносінах вы з тэатрам?

- З тэатрам у мяне "прахалодныя" адносіны. Кіно цікавіць мяне нашмат больш. У ім мяне прыцягвае абсалютна ўсё: тэхналагічны працэс, магчымасць нешта прыдумаць, ўвасобіць у жыццё. Дай бог, каб наша кіно і далей развівалася такімі тэмпамі.

- Які з апошніх фільмаў зрабіў на вас ўражанне?

- Даўно ўжо нічога не глядзела, няма часу. З леташніх мяне патрос фільм Гарыка Сукачова "Свята". Як глядач я проста сядзела і плакала.


- З якімі рэжысёрамі хацелася б папрацаваць?

- Мне падабаецца працаваць з рэжысёрам Аляксеем Піманава. Мы добра разумеем адзін аднаго, лёгка вырашаем усе творчыя і тэхнічныя задачы. Нядаўна мы з ім працавалі над карцінай "Тры дні ў Адэсе". У мяне засталося вельмі моцнае ўражанне.

- У вас як у прадзюсара ужо ёсць новыя праекты?

- Так. Зараз заканчваецца праца над другім фільмам, які я прадзюсавала. Рабочая назва карціны - "Асваенне жыцця". Сцэнар Лены райскі, а рэжысёр фільма - Міхаіл Шаўчук. Неверагодна прыгожая гісторыя кахання ў дванаццаці серыях. Рускі варыянт "Панесеных ветрам". Чытала сцэнар і плакала.

- Калі вы ўсё паспяваеце?

- Проста займаюся толькі працай. З адпачынкам ўсё ніяк не атрымліваецца, сем гадоў ужо не адпачывала.